Wykonywanie izolacji wodochronnych w budynkach cd2

Izolacja balkonów

Płyty balkonowe powinny być umieszczane co najmniej 10 cm poniżej progu drzwi balkonowych. Na płycie nośnej powinna być ułożona gładź cementowa ze spadkiem około 2% w kierunku od budynku. Na obwodzie płyty powinny być ułożone okapy z blachy ocynkowanej. Metalowe słupki balustrad wymagają obróbki lejkami blaszanymi wypełnionymi kitem uszczelniającym (fol. 14b).

Przy ścianie izolacja powinna być wywinięta ku górze do wysokości około 15 cm. Jeżeli balkony są długie i mają balustrady pełne, może zajść konieczność odprowadzenia wody rurami spustowymi przepuszczanymi przez wszystkie balkony na różnych piętrach.

 Izolacja podłóg w łazienkach, pralniach i innych pomieszczeniach mokrych.

Izolacja przeciwwilgociowa w łazienkach mieszkań jednorodzinnych może być wykonana ze szczelnej zaprawy cementowej pod płytkami terakotowymi
w podłodze i pod glazurą na ścianach, natomiast w łazienkach, pralniach i innych mokrych pomieszczeniach, przeznaczonych do użytku zbiorowego. konieczne jest wykonywanie izolacji przeciwwilgociowych co najmniej z 2 warstw papy asfaltowej na lepiku asfaltowym. Izolację tę umieszcza się na całej powierzchni posadzki wywijając ja na ściany do wysokości 1,80 m w pomieszczeniach natryskowych (fol. 16a) lub. 0,15 m w umywalniach, pralniach, kuchniach itp. (fol. 16b).

Wpusty podłogowe powinny być osadzone bezpośrednio pod izolacją przeciwwilgociowa (naklejoną na kołnierze wpustów) i powinny być dokładnie uszczelnione przy górnym obwodzie między każdym wpustem a stropem za pomocą kitu asfaltowego. Lepszym rozwiązaniem jest stosowanie kołnierzy np. z blachy ołowianej l–2 mm, wpuszczonej we wpust podłogowy. Nad wpustem powinna być umieszczona dodatkowa ramka z kratką ściekową.

Wpusty powinny być umieszczane w najniższych łatwo dostępnych miejscach posadzki. Lokowanie ich pod ściankami działowymi między kabinami natryskowymi jest wadliwe, gdy ż trudne jest ich dobre uszczelnienie, naprawa, wymiana i konserwacja.

Piony wody ciepłej, zimnej i kanalizacyjne powinny być grupowane
w narożach i obmurowywane, tak aby znajdowały się poza obrębem pionowych izolacji ścian. Przenikanie przewodów instalacyjnych przez ściany powinno być wykonywane w sposób podobny jak w p. 5.8.

Posadzki pomieszczeń mokrych stykających się z pomieszczeniami suchymi powinny być wykonywane na nieco niższym poziomie, aby woda z nich nic mogła wylewać się poza progi drzwiowe.

Izolacja przeciwwilgociowa spod podłogi powinna być wywinięta ku górze,
a szczeliny między progiem a posadzką powinny być wypełnione kitem uszczelniającym.

Izolacje z tworzyw sztucznych

Izolacje takie w zależności od warunków miejscowych mogą być wykonywane bądź z folii PCW. polietylenowej lub poliizobutylenowej, bądź jako powłoki z tiokolu, szpachlówki epoksydowej z laminatów, poliestrowo– lub epoksydowo–szklanych.

Podłoże pod izolację z folii powinno być wykonane w postaci gładzi
z zaprawy cementowej l:3. Gładź powinna być sucha, zatarta packą drewnianą
i dokładnie zamieciona. Stykające się powierzchnie poziome i pionowe lub pochyle powinny być zaokrąglone promieniem 3–5 cm. Przy działaniu wody od strony gładzi należy wykonywać ją z. dodatkiem uszczelniającym. V. przypadku działania wody od strony folii dodatek uszczelniający w gładzi nie jest potrzebny, natomiast powinien być dodany do warstwy ochronnej z zaprawy, układanej na folii.

Arkusz folii PCW układa się luźno na powierzchniach poziomych lub lekko nachylonych do poziomu, natomiast do powierzchni pionowych przykleja sieje klejeni winylowym PC 3 (patrz. p. 4.2.).

Arkusze powinny być układane na zakład 3–5 cm i łączone klejem winylowym. jak wyżej. Klejem należy smarować obie łączone powierzchnie.

Izolacja z folii powinna być przykryta warstwa cienkiej folii Estrokol. sklejonej na zakładach co najmniej 5 cm klejom Izokol 104. Nic należy przyklejać papy do folii PCW ani też nie zaleca się smarować folii lepikiem asfaltowym. Wyjątek mogą stanowić specjalne folie PCW bitumoodporne.

Oprócz połączeń klejowych folie PCW mogą być łączone przez spawanie gorącym powietrzem. Izolacje z folii polietylenowych mogą być wykonywane  w analogiczny sposób, z tą różnicą że arkusze powinny być łączone za pomocą zgrzewania.

Najłatwiej można wykonywać izolację z folii poliizobutylenowej, gdy z arkusze przykleja się do gładkiego podłoża i skleja się na zakłady ok. 5 cm za pomocą kleju C do opanolu na beton, lepiku asfaltowego na gorąco lub za pomocą spawania.

Przy stosowaniu klejów rozpuszczalnikowych należy je nakładać pędzlem lub szpachlą jak najcieńszą warstwą na obie sklejane powierzchnie i podczas przykładania folii dociskać ją do podkładu od środka ku brzegom, aby usunąć powietrze między podkładem a folią. Nie powinno być również żadnych fałd przy sklejaniu brzegów arkuszy. W mniejszych, ale ważnych obiektach do utworzenia izolacji przeciwwodnej (np. w basenach) mogą być stosowane szpachlówki epoksydowe. Szpachlówka może się składacz żywicy epoksydowey (Epidian 5). utwardzacza (TECZA) i wypełniacza mineralnego w stosunku wagowym, np. 10:1:20.

Zwykle najpierw daje się warstwę gruntującą złożoną z tych samych składników w proporcji 10:1:10. Szpachlówkę nanosi się pędzlami lub szpachlami. Grubość jej nie powinna być mniejsza niż 2 mm.

Przy izolowaniu większych powierzchni szpachlówkę należy wzmacniać welonem (matą) szklanym lub tkaniną szklana, tworząc w ten sposób tzw. laminaty epoksydowe wzmocnione włóknem szklanym. Wykonuje sieje nakładając warstwę maty lub tkaniny szklanej na warstwo gruntująca i podkładowa, pokrywa nową warstwą szpachlówki przesycając nią tkaninę. Grubość tak utworzonego laminatu nie powinna przekraczać 2 mm. Mieszanka epoksydowa powinna być zużyta najpóźniej w ciągu godziny od chwili dodania do niej utwardzacza (TĘCZA lub Z1). Podobnie wykonuje się laminaty z żywicy poliestrowej o nazwie handlowej Polimal. Składniki należy mieszać w następującej kolejności: l) żywice 109 i 150 ze sobą, 2) dodawać kolejno: naftenian kobaltu, wypełniacz, tj. mączkę kwarcową, pastę
z Aerosilu (najlepiej gotową), a po wymieszaniu wszystkiego dopiero dodać pastę UCH. po dodaniu której mieszanka musi być zużyta w ciągu 40 minut. Nie wolno mieszać pasty HCH z naftenianem kobaltu, gdyż grozi to wybuchem. Stosowane są również powłoki i laminaty z mieszanek epoksydowo–smotowych lub z mas bitumicznych, wzmocnionych tkaniną szklaną, które są znacznie tańsze. Wykonywanie ich ma przebieg analogiczny, jedynie masy nie są przygotowywane na budowie, lecz dostarczane w stanie gotowym. Masy epoksydowo–smotowe są nakładane na zimno, a asfaltowe na gorąco. Grubość warstw wynosi przeciętnie 2–3 mm.

Warstwy ochronne

Warstwy ochronne stosuje się w celu osłonięcia izolacji przed uszkodzeniami mechanicznymi przy chodzeniu po nich i wykonywaniu innych robót bądź też przy zasypywaniu wykopów wokół budynku po wykonaniu izolacji.

Jako warstwy ochronne dla zewnętrznych izolacji pionowych przeciwwodnych służą ścianki murowane z cegieł grubości 12 lub 6,5 cm albo z betonu. Ścianki wykonuje się z cegieł dobrze wypalonych i o małej nasiąkliwości (do 15%) na zaprawie cementowej 1:4. Beton jest zwykle klasy B 10.

Jako ochrona wewnętrznej izolacji poziomej używana jest zaprawa cementowa 1:4, o grubości 3–4 cm, układana bezpośrednio na powłoce z lepiku, wykonanej na izolacji papowej.

Warstwy dociskowe służą do przyciśnięcia izolacji przeciwwodnej, aby nie mogła ona być oderwana od podłoża przez, parcie wody. Warstwa dociskowa jest wykonywana przeważnie z betonu lub żelbetu. Grubość jej powinna wynosić ok. 50% grubości warstwy wody zewnętrznej, liczonej od poziomu izolacji podposadzkowej. Jeżeli grubość wspomnianej warstwy wody jest zbyt duża (np. 1,00 m), to warstwę dociskową powinna stanowić płyta żelbetowa, oparta od spodu na ścianach budynku.

Warstwę dociskową dla pionowej izolacji wewnętrznej przeciw wodzie gruntowej stanowią zwykle żelbetowe ścianki oporowe, tzw. wanny wewnętrzne, odpowiednio zakotwione w dnie, a niekiedy oparte o występy ścienne.

Dopóki wytrzymałość żelbetowych warstw dociskowych nie jest dostateczna, nie wolno zaprzestać pompowania wody spod budynku. Beton osiąga zwykle wymaganą wytrzymałość dopiero po 28 dniach dojrzewania w temperaturze dodatniej.