Wykonywanie izolacji wodochronnych w budynkach cd.
Izolacje papowe
Izolacje papowe wielowarstwowe wykonuje się z pap asfaltowych na osnowie z, tektury, z tkanin technicznych lub z włókien szklanych. Przed przyklejeniem papa powinna być rozwinięta i ułożona na płask w ciągu l doby
w celu wyprostowania zagięć, fałd i załamań.
Przy stosowaniu lepików na gorąco należy przyklejać papę rozwijając ją
z rolki. Natomiast przy użyciu lepików na zimno rozcina się rolkę na krótsze odcinki 3–5 m i – po nasmarowaniu podkładu i spodu papy – przykłada się nowy odcinek dociskając go stopami lub walcem tak, aby powietrze spod papy zostało całkowicie usunięte na boki i aby nie tworzyły się pęcherze i fałdy. Układanie izolacji na powierzchniach lekko nachylonych do poziomu rozpoczyna się od najniższego miejsca. Następne arkusze papy powinny być brzegami nakładane na poprzednio ułożone w kierunku spadku, tak aby woda spływająca po izolacji nie mogła przedostać się pod nią.
W każdej warstwie zakłady arkuszy powinny wynosić co najmniej 10 cm.
W warstwach nałożonych na siebie zakłady powinny być przesunięte względem siebie. Izolacje papowe i powłokowe powinny być chronione przed uszkodzeniami mechanicznymi, zarówno w trakcie ich wykonywania, jak i później.
Izolacje fundamentów. Rozróżnia się izolacje przeciwwilgociowe
w budynkach posadowionych w gruntach suchych i nad poziomem wody gruntowej oraz izolacje przeciwwodne – poniżej poziomu wody gruntowej.
Izolacje przeciwwilgociowe w budynkach niepodpiwniczonych
Izolację pozioma w niepodpiwniczonych budynkach murowanych wykonuje się poniżej posadzki przyziemia, a jednocześnie na wysokości 30 cm nad poziomem terenu (fol. 6). Podkładem pod izolację jest warstwa zaprawy cementowej lub cementowo-wapiennej. Do podkładu przykleja się lepikiem dwie zlepione ze sobą warstwy papy (jest to izolacja typu średniego). Jeżeli przewiduje się możliwość niewielkich pęknięć w fundamencie , to na izolację można zastosować bardziej wytrzymałe tkaniny impregnowane. Izolacje poziome można również wykonać
z folii z tworzyw sztucznych lub asfaltu lanego. Ścianę zewnętrzną pokrywa się tynkiem odpornym na działanie wilgoci.
Podłogę w budynkach murowanych niepodpiwniczonych układa się na legarach, które ustawia się na słupkach ceglanych lub na płycie betonowej (fol. 7). Pod legarami układa się izolację z dwóch warstw papy na lepiku. Płytę betonową należy zabezpieczyć izolacją wodoszczelną. Dolne powierzchnie desek podłogi
i legary powleka się środkiem przeciwgnilnym.
W budynkach drewnianych, których dolny wieniec ścian lub belka podwalinowa spoczywa na cokole betonowym lub murowanym, izolację przeciwwilgociową z dwóch warstw papy układa się na wierzchu cokołu lub o jedną albo dwie warstwy cegieł niżej, na wysokości minimum 40 cm nad terenem.
Izolacje przeciwwilgociowe w budynkach podpiwniczonych
Podziemia budynków mieszkalnych i użyteczności publicznej są przeznaczone przede wszystkim na piwnice lokatorów, kotłownie lub maszynownie. Przeznaczenie podziemi budynków przemysłowych zależy od rodzaju zakładu przemysłowego. Projektując izolację przeciwwilgociową budynków podpiwniczonych, trzeba mieć na uwadze, że izolację pionową lepiej jest umieścić po stronie zewnętrznej, aby ochronić mur od nasiąkania wilgocią oraz, że izolację ścian i podłóg powinny łączyć się ze sobą w sposób trwały, uniemożliwiający przenikanie wilgoci w miejscach styku.
Zwierciadło wody gruntowej poniżej poziomu podłogi. Woda gruntowa może zalegać głęboko na skutek ukształtowania warstw geologicznych lub jej poziom może być obniżony za pomocą drenażu. Rozważmy kilka możliwości wykonania izolacji w zależności od warunków wilgotności gruntu.
Jeśli podziemna część budynku ma być chroniona przed wpływem wilgoci
z przyległego terenu, ale dopuszcza się umiarkowaną wilgoć przenikającą od strony podłogi (fol. 8), to izolacje poziome wykonuje się tak jak izolacje w budynkach niepodpiwniczonych. Izolację pionową można wykonać ze szczelnego tynku cementowego o grubości 2 cm z domieszkami wodochronnymi. Można też zastosować powłokę bitumiczną lub materiały powłokowe z tworzyw sztucznych.
Jeśli podziemna część budynku ma być całkowicie chroniona przed wpływem wilgoci z przyległego terenu i spod podłogi (fol. 9) to izolację poziomą podłogi układa się na podłożu betonowym. Należy tu zastosować izolacje bitumiczną średnią z wkładkami, powłokę asfaltową jedno- lub dwuwarstwową albo tynk cementowy o grubości 2 cm z domieszką uszczelniającą. Izolacja pozioma podłogi powinna się znajdować na tym samym poziomie co izolacja pozioma ściany nad fundamentem i łączyć się z nią np. w szczelinach dylatacyjnych między podłogą
i ścianą (fol. 10).
Jeśli podziemna część nowo wznoszonego budynku ma być chroniona przed wpływem wilgoci z przyległego terenu i spod podłogi, lecz nie ma możliwości wykonania izolacji na zewnętrznych powierzchniach ścian (np. w nowym budynku przyległym do budynku istniejącego, to izolację wykonuje się w podłodze,
w ścianach nad fundamentami i na wewnętrznych powierzchniach ścian zewnętrznych.
Zwierciadło wody gruntowej powyżej poziomu podłogi. Jeżeli budynek ma podziemie poniżej poziomu zwierciadła wody gruntowej lub zaskórnej, to należy wykonać izolację ciężką z wkładkami, których liczba zależy od wysokości parcia wody gruntowej na budynek.
Jeżeli zwierciadło wody gruntowej znajduje się nie wyżej niż 40 cm nad poziomem izolacji posadzki piwnic, to wypór wody gruntowej może być zrównoważony ciężarem własnym tej posadzki. Przyjmuje się, że ciężar posadzki leżącej na izolacji musi być o 10% większy niż wypór wody gruntowej. Posadzkę trzeba oddzielić od ścian szczeliną dylatacyjną (ze względu na możliwość osiadania budynku).
Jeżeli zwierciadło wody gruntowej znajduje się wyżej niż 40 cm nad poziomem izolacji posadzki piwnic, to posadzkę tę trzeba wykonać z płyty żelbetowej, która wytrzyma parcie wody i będzie dostatecznie zakotwiona
w ścianach budynku. Izolację poziomą posadzki (pod płytą) trzeba połączyć z ciężką izolacją pionową ścian sięgającą minimum 50 cm nad zwierciadło wody gruntowej. Wyżej – aż do poziomu gruntu – sięga izolacja lekka ścian. Izolację ciężką zabezpiecza się i dociska pomocniczą ścianką ochronną (fol. 11, 12).
Aby dobrze wykonać izolacje przed woda gruntową należy osuszyć wykop do robót izolacyjnych. Osuszenie może być powierzchniowe lub polegać na obniżeniu poziomu wody gruntowej za pomocą studni rurowych, igłofiltrów drenarzy (fol. 13a, b, c, d).
Studnie rurowe mają średnicę125 mm lub więcej. Składają się z rur: nadfiltrowej, filtracyjnej z siatką i podfiltrowej. Po pogrążeniu ich w gruncie
i podłączeniu do pompy wytwarza depresję.
Igłofiltry, to urządzenia do obniżania poziomu wody gruntowej dzięki dopompowywaniu jej poza teren budowy. Igłofiltr składa się z długiej, cienkiej rury stalowej zakończonej ostrzem, która w dolnej części zawiera filtr i zawór zwrotny. Po zagłębieniu w gruncie odpowiedniej liczby igłofiltrów łączy się je z pompą ssącą wspólnym przewodem.
Na rys 13d jest pokazany przykład drenażu opaskowego budynku wolnostojącego. Rury drenarskie otaczają go ze wszystkich stron. Układane są ze spadkiem. W przypadku drenażu odprowadzającego niewielkie ilości wody przyjmuje się spadki rur 0,5-1,0% (0,5 do l cm/m bieżący rury). Przy dużych ilościach wody mogą one dochodzić do 5% (5 cm/l m bieżący). W przedstawionym systemie studzienkę zbiorczą (chłonną) umiejscowiono w narożu budynku przeciwległym od kierunku napływu wód. Spadki gałązek systemu drenażowego są skierowane w kierunku studzienki zbiorczej. Na ich łączeniach zainstalowano studzienki kontrolne, w których pobliżu, na końcach gałązek bezpośrednio doprowadzających wodę do studzienki, są zamontowane studzienki kontrolne
z łapaczami (osadnikami) piasku. Średnicę rur drenarskich dobiera się do ilości wody odprowadzanej nimi w jednostce czasu, najczęściej w granicach 80-120 mm.
Rury drenarskie układa się na głębokości co najmniej 80-100 cm pod powierzchnią terenu, ale nie głębiej niż poziom posadowienia budynku. Najwłaściwsze jest położenie w odległości 20 cm od spodniej krawędzi ławy fundamentowej (fol. 13a). Przy nieco wyższym, w przypadku uszkodzenia izolacji może dojść do zawilgocenia fragmentu ściany fundamentowej (fol.13b). Dren umiejscowiony niżej (fol. 13b) zdoła odprowadzić wodę grożącą zawilgoceniem ściany.
Drenaż podposadzkowy, przedstawiony na fol. 13c zwany też powierzchniowym, wodę gromadzącą się pod posadzką ma odprowadzać do drenażu opaskowego. Jest to zalecane, gdy zwierciadło wody gruntowej występuje nieco powyżej posadzki piwnicy, gdy budynek jest posadowiony na warstwie wodonośnej lub ta warstwa przecina się z wykopem. Drenaż taki warto też przewidzieć na gruntach niejednorodnych, w których występuje niebezpieczeństwo skokowych zmian wysokości zwierciadła wód gruntowych.
Izolację zewnętrzną budowli wolno stojącej korzystniej jest nakładać po wykonaniu ściany. Jest do tego potrzebna przestrzeń robocza wokół budowli
o szerokości co najmniej 1 m. Jeżeli nie ma miejsca na wykonanie izolacji zewnętrznej, to najpierw należy wykonać izolację na ściankach pomocniczych,
a następnie wybudować ściany tak, aby przylegały do izolacji. Ściankę pomocniczą wykonuje się najczęściej z cegły. Oddziela się ja (dylatuje) od betonowego podłoża paskiem papy. Ścianka ta będzie później pracowała jako warstwa ochronna, gdyż zostanie dociśnięta wskutek parcia ziemi (będzie mogła swobodnie się przesuwać po warstwie papy). Dolną część ścianki pomocniczej (do poziomu górnej powierzchnio podkładu pod posadzką) muruje się na zaprawie cementowej i tynkuje. Górną część ścianki (o wysokości czterech do pięciu warstw cegieł) muruje się na zaprawie wapiennej i również tynkuje. Dzięki użyciu zaprawy wapiennej łatwiej można rozbierać górną część ścianki pomocniczej. Naroża między ściana i ławą fundamentową należy zaokrąglić zaprawą cementową.
Izolację wewnętrzna ciężka wykonuje się podobnie jak izolacje zewnętrzną – należy stosować betonową lub żelbetową konstrukcję dociskową izolacji.
Izolacja tarasów
Na tarasach wymagane są na ogól 3 rodzaje izolacji (14a
i 15): a) parochronna b) cieplna, c) przeciwwilgociowa. Izolacja parochronna powinna być ułożona na wyrównanym stropie w celu ochrony izolacji cieplnej przed parą wodną dochodzącą z niższych pomieszczeń. Strop powinien być wyrównany warstwą zaprawy cementowej 1:4 o grubości w najcieńszym miejscu 10 mm. układanej między listwami kierunkowymi rozstawionymi co 1,0 – 2,0m
z wyrobieniem spadków wymaganych do odprowadzenia wody z tarasu. Spadki nie powinny być mniejsze niż 2%.
Izolację parochronną wykonuje się albo w postaci powłoki z lepiku asfaltowego, albo z l warstwy papy asfaltowej na lepiku asfaltowym (nad zwykłymi pomieszczeniami o wilgotności powietrza do 60% izolacja taka jest wystarczająca). Wykonywanie powłoki przeprowadza się zgodnie z p. 5.4. układanie zaś izolacji papowej wg p. 5.6.
Izolacja cieplna powinna być ułożona na izolacji parochronnej i zabezpieczona przed wilgocią z zaprawy (jeżeli materiał izolacyjny jest wrażliwy na wilgoć).
Izolację przeciwwilgociowa układa się po uprzednim ułożeniu na izolacji cieplnej gładzi cementowej o grubości 2 – 3 cm. Jeżeli materiały ocieplające są niewrażliwe na wilgoć (np. szkło piankowe, pianobeton), to wspomniana gładź cementów;) układa się bezpośrednio na tych materiałach: jeżeli natomiast są one wrażliwe na wilgoć (np. płyty pilśniowe porowate), powinny być dodatkowo pokryte warstwą papy izolacyjnej na gorącym lepiku asfaltowym. Gładź w styku ze ścianami przy tarasie powinna być zaokrąglona promieniem 3 – 5 cm.
Izolacja przeciwwilgociowa powinna być wykonana co najmniej z 3 warstw papy asfaltowej (w tym jedna na tkaninie technicznej) na lepiku asfaltowym stosowanym na zimno. Stosowanie w tym przypadku lepiku na gorąco wymaga bardzo sumiennego wykonania. Ostatnia warstwa papy powinna być powleczona lepikiem asfaltowym na grubość 2–3 mm. Izolacja ta powinna być wpuszczona
w tzw. wydry wykute w ścianach przylegających do tarasu i wywinięta ku górze do wysokości co najmniej l 5 cm nad poziom przyszłej nawierzchni tarasu.
Izolacja z folii olejo– i bitumoodpomej może być układana na jednej warstwie papy asfaltowej podkładowej 400, 1200 przyklejonej do podłoża lepikiem asfaltowym bez wypełniaczy na gorąco. Folię przykleja się do papy lepikiem jak wyżej, a zakłady szerokości 4 –5 cm skleja się cykloheksanonem (BN–78/6026–27). Nie należy brudzić lepikiem zakładów folii. Zakłady te należy oczyścić z kurzu suchą szmatą, a następnie przeciągnąć płaskim pędzlem (4–5 cm), umoczonym
w cykloheksanonie. kilkakrotnie między brzegami sąsiednich arkuszy folii, zwilżając stykające się brzegi. Łączone brzegi dociska się szmatą i workami
z piaskiem na 10 minut. Przy niższych temperaturach czas docisku trzeba przedłużyć. Po 3–4 godz. należy sprawdzić dokładność sklejenia i ewentualnie poprawić. Brzegi zakładów uszczelnia się cienkim paskiem „upłynnionej folii” (płyn fabryczny) wyciskanej z butelki polietylenowej. Przy wyciskaniu płyn ten rozlewa się w postaci cienkiego wałeczka, który uszczelnia brzegi zakładów. Szczeliny dylatacyjne w gładzi wypełnia się kitem.
Słupki balustrad tarasowych wykonane ze stali powinny być uszczelnione
w styku z izolacją kitem asfaltowym i osłonięte rozetkami lub odwróconymi lejkami z blachy. Inny sposób uszczelniania stalowych słupków balustrady polega on na tym. że słupki są zaopatrzone w kołnierze stalowe, przyspawane na poziomie projektowanej izolacji przeciwwilgociowej. Na kołnierze te nakleja się warstwy izolacji, a wokół słupka pozostawia się szczelinę wypełnioną asfaltowym kitem uszczelniającym. Oprócz, prawidłowego uszczelniania tarasu w rejonie balustrady
i w styku ze ścianami konieczne jest prawidłowe zakończenie izolacji przy drzwiach tarasowych.
Odprowadzenie wody z tarasu odbywa się albo za pomocą rynien i rur spustowych zewnętrznych, albo rur spustowych wewnętrznych. W pierwszym przypadku okap powinien być obrobiony blachą cynkową lub ocynkowaną, podsuniętą pod izolację przeciwwilgociową. W drugim przypadku lej wprowadzający wodę do rur spustowych wewnętrznych powinien być umieszczony w najniższym miejscu tarasu, poniżej izolacji papowej. Miejsce to powinno być bardzo dokładnie uszczelnione zgodnie z p. 5.8.
Wpusty powinny być lokalizowane na tarasie w pobliżu ścian lub słupów, przy których mogą być prowadzone przewody ściekowe. Odległość jednak wpustów od balustrad lub ścian powinna być taka, żeby me sprawiało trudności ich uszczelnienie na obwodzie. W analogiczny sposób jak tarasy są izolowane loggie.
Źródło :
IZOLACJE PRZECIWWILGOCIOWE I PRZECIWWODNE
Autor
Fabian Fortuna